Hayatının bir noktasında mutlaka yalnız kalmışsındır. Herkes çekip gitmiştir ya da sen kendi isteğinle bir kenara çekilmişsindir. O an geldiğinde insanın kafası karışır. “Acaba bir yerlerde eksik miyim?” diye sorarsın kendine. Toplum, yalnız adamı ya problemi var, ya başarısız diye yaftalar. Ama kimse gerçeği konuşmaz: Yalnız kalabilmek, gerçekten maskülen bir duruştur.
Yalnız kalmak zayıflık değildir. Gücünü dışarıdan çekmen gerekmiyor. Yalnızken kim olduğunu en net o zaman görürsün. Arkana yaslanacak kimse yokken, ne güldüren dostun ne de onaylayan kadının yanındayken… O noktada bir erkek ya çöker, ya güçlenir.
Bugünün dünyasında yalnızlık en büyük korku gibi satılır. Sosyal medya “network kur”, “arkadaş biriktir”, “herkesle iyi geçin” diye bağırır. Sürüden ayrılmak neredeyse ayıp sayılır. Ama gerçek şu: Fırtına başladığında tek başına ayakta kalamayan, kalabalıkta bile silinir. Yalnızken güçlü olabilen adam, gerektiğinde masayı da yönetir, oyunu da. Çünkü omurgası başkalarına yaslanmaz; kendi gücüne yaslanır.
Peki neden yalnızlık korkutucu? Çünkü çoğu erkek, değerini dışarıdan gelen tepkilerle ölçme tuzağına düşüyor. Kız arkadaşın ilgisiz mi? Hemen değersiz hisset. Takımda dışlandın mı? Hemen morali yere vur. Oysa mesele, kimsenin seni alkışlamadığı anda bile ayakta durabilmek.
Dışarıda gördüğün, izlediğin başarılı adamlara bak. Her biri bir noktada yalnızlığı dibine kadar yaşamış. Kadın tarafından terk edilmiş, dost tarafından satılmış, işten atılmış… O anda pes etmemiş. Yaralandıysa da göğsünü gere gere taşımış yarasını. Çünkü gerçek erkek, yara izini saklamaz. Ona karakter der.
Yalnızlık, sana kendini anlatmak için bir şans. Evde tek başına geçen gecede, kafanı dolduran o karanlıklar içinde en gerçek olanın kendin olduğunu fark edersin. Maskülenlik, kaynağını popülerlikten ya da sürekli birilerinin çevrende olmasından almıyor. Duruşunu, tek kalınca da koruyabildiğinden alıyor.
Yalnız kaldığında soru şudur: Dağılır mısın yoksa toparlanır mısın? Yalnızlık seni bitiriyorsa, zaten hiçbir kalabalık seni tamamlayamaz. Erkek olmanın özü de burada başlar. Sahip olduğun en büyük güç, başkası değil, kendinsindir.
Bak çevrene; ‘yalnız kalamam’ diyen adamların çoğu, başkalarına onay satmak için yaşıyor. Gittiği her yerde onay topluyor, ilgiyi üstünde tutmak için rol yapıyor. Ama gece olunca huzur yok. Çünkü dışarıdaki ilginin seni tamamlamadığını önce kendine sonra dünyaya göstermek zorundasın.
İlişkilerde de aynı şey… Kadının sana desteği bir yere kadar. Gerçek erkek, kadına yaslanmaz. Kadını yanında ister, ama kendi hayatıyla ayakta durur. Kadın gider, hayat bitmez; dost sırtını döner, omurga yamulmaz. Erkek dediğin, yalnız olduğunda da eksik hissetmez.
Bu sisteme alışık değilsin çünkü buna alışman istenmiyor. Sana sürekli ‘birine ihtiyaç duymalısın’ öğretiliyor. Oysa adam gibi adam; tek başına oturduğunda da, beş kişiyle masaya oturduğunda da aynı ciddiyeti koruyabilendir. Maskülen duruş budur.
Peki, yalnızken ne yapacaksın?
Kendini tüketip ‘neden kimse yok’ diye ağlamayacaksın. Yalnız geçen zamanını değerlendireceksin. Sporunu yap, yeni bir iş kur, kitap oku, ne varsa üret. Yalnızlık, eksiklik değildir; güç inşa edebileceğin sessiz bir laboratuvardır.
Kabul et: Bazen en büyük dönüşüm, herkesten uzak kaldığında başlar. Bırak bazen hayat, yanında kimse bırakmasın. Kendi yolunu çiz. Sevdiğin işte ilerle, disiplinli ol, fikir üret. Birileri gelirse paylaşacak bir dünyan olur; kimse gelmezse de eksik hissetmezsin.
Unutma, kardeşim:
Hayatta herkes bir yere sığınır. Kimi başka insanlara, kimi ilişkilere, kimi kalabalığa. Sen kendine sığınmayı öğren. Yalnız kalınca, karakterin gerçekten tartılır. O yüzden bugünden tezi yok; yalnızken bile güçlü dur. Bir gün o güç, sana sırtını dönenlerin bile karşısında dik durmanı sağlar.
Yalnızlık güçsüzlük değil… Gerçek güç, tek başına dimdik durabilmektir. Bugün kendinle baş başa kalmaktan korkma; maskülen duruş orada inşa edilir.
